ای دوست
برخیز
که بشنوی زوزه های سگ آشوری را
پسرم!
پریان برج سرطان در رقصند
با خود آورده اند کوههای موم سرخ را
و بالشهای سختی که برج سرطان
بر آن می خوابید
اسب چشمی بر گردن داشت
و ماه در آسمانی چنان سرد بود
که می بایست بکارتش را می درید
و گورستانهای قدیمی اش را
در خون و خاکستر غرق می کرد
ای دوست
برخیز
کوهها هنوز نفس نمی کشند
علفهای قلب من جایی دیگر روییده اند
چه اهمیت دارد آکنده از آب دریا باشی
زمانی بس دراز
عاشق کودکی بودم
که قلمی از پر بر زبان داشت
وسالیان سال
درون چاقویی با هم زیستیم
برخیز
خاموش باش
گوش کن
زوزه زبان دراز کبودی است
که مورچه های ترس و الکل اوهام را
بر جای می نهد
و به صخره نزدیک می شود
ای دوست
ریشه هایت را ندوان
نزدیک می شود
ناله می کند
در خوابهایت ضجه نزن
ای دوست
بر خیز
که بشنوی
زوزه های سگ آشوری را