پس ما دو پنجره گشوده در اندوه یکدیگریم
درنگی مهربان در غفلت ناگزیر هم
تا هفته ها در پله پله خوابهایمان مرتب شود!
اولین روز پنجشنبه است:
ناودانی شکسته که بر سنگ وسفال می پاشد
برای شاخه خشک انجیر
شعری شکسته می خوانی
در ابتدای کودکی
سه شنبه ای مات
در امیدی که به خودش ختم میشود
با تاجی از شکوفه های آبی رنگ
در قعر قلب
بارانی از شب تابستان
یک شنبه ها روز هفتم هفته ها
بعد اندوه وهم دار جمعه
همه چیز را می توان دید
همه چیز را:
دایره های رنگ و پرده باد
زن بیگانه در غروب
با دستانش کاسه هایی باران
بر خواب قدیم سفال می ریزد
در انتهای کودکی
وتولد دومرگ
دو هیچ
در دریاهای چرخان
در دایره ابدی پره های زنگ خورده لحظه ها
ما در من غرق شده است
من در ما چنگ می زند
شکل استکانی لب پریده در پیش و
اندام بی بطری نوشابه ها٬
در مستی حلقه های دود و اشک
و شنبه روزی بی شکل
جان گرفته
در خطهای صورتم :
یک
دو
سه
چهار پنج شش
وجمعه مثل قطره آبی از چانه ام
پایین می غلتد
زیر باران صدا
گوش می کنم
دوباره گوش می کنم:
در پیاده رو نهری از آدمها
شهر را به اعماق می برد
پنج
چهار
سه
دو
یک
و شنبه در شب
کنار عادت ماهانه اش لب بام جهان نشسته
در مه پاشویه می کند
خون شیار می زند
از لای روز های بی نام
یکشنبه ها در یکشنبه
دو شنبه ها دو بار
سه شنبه ها در سه در چهار
سه بار
پاره
دوباره
هفته ها مثل عکس پاره می شود
و عکس ها
نامه ها
به هیچ سو نخواهد رسید
کلاغی که از خاک می روید
تکرار می شود در هوا های ما
دور از مترسک ها
دور از سیم ها
دور از تیر ها و ما
که ما سرشتی از دود و ساعت و زنگ تلفن داریم
ورق می زنم:
مرده های بی آواز
در خوابهایشان می گریند
زیر شهر
و امروز شاید هفته ای پر از آب خواهد بود
با پنج یا شش جمعه آرام
بشتاب
به آرامی بشتاب
ما دو پنجره گشوده در اندوه یکدیگریم
انگار
باز....
دی ۸۰
Height is the one for me
It gives me all I need
And helps me co-excist with the chill
You make me sick because I adore you so
I love all the dirty tricks
And twisted games you play on me
Space dementia in your eyes and
Peace will arise and tear us apart
And make us meaningless again
Mmmm, yeah
You'll make us want to die
I'd cut your name in my heart
We'll destroy this world for you
I know you want me to feel your pain
Space dementia in your eyes and
Peace will arise and tear us apart
And make us meaningless again
Ooooh
دوایر
رنگها را از چشمهایت در می آوری
گیره از موهایی که نیست می گشایی
و رها می شوی در تاریکی سرگردانی
بی عبور نور و زمان
دیروز
همین جا همین لحظه است
رنگها را به چشمهایت می گذاری
فردا
همین جا همین لحظه است
گیره به موهایی که نیست می زنی
و ناگهان می پرسی
کیستم؟
آنقدر که جا می خوری
نمی توانی بپوشانی عریانیت را
همه چیز شاید همین بی جوابی توست
همین ندانستن من است
غیر از آن
لباس روی لباس پوشیدن
میهمانی های بی میزبان
اتاق های بی فرش
و استراحت های سر راهی تاریک
که عمیق و
عمیق تر می شود!
نوامبر ۲۰۰۴