از درختم گریخته ام
من میوه ای مصمم ام
که تنها درآستانه دهان تو طعم می گیرد
انتخاب کن بانو
چه می نامیم؟
سیب
گیلاس
یا اندوه؟
بندرگاه
pour Nastaran et son corps
هرچه کردم ﺑﻴﻬﻮده بود ! مرا به خوابهای خوب ببر ! ﺑﻴﺪارم کن صبح بر بادبانهایی که از باد برهنه می شوند، نگاهم کن در ظهرِ این تابستان که پر از پرنده و آبهایِ دریایی است.حدس بزن چقدر می توانم از چوبچینی که تو بر آن ایستاده ای دورتر رفته باشم ،از نرده هایِ نزدیک!
روز نامه های مچاله که از حبسِ خوا نده شدن در آمده ا ند ،آسوده اند!
دود با بو هایِ تنت در هم می پیچد ! مردا نی ارزان از برا برت می گذرند و نیم نگاهی به تو دارند! چه لذتی دارد ا نتظار کشیدن زیر آ فتاب در حولِ این کشتی هایِ پهلو گرفته !
سکوتِ بندر گاه بریده می شود و چیزی به ثانیه هایت نفوذ می کند! و چیزهایی که به ثانیه هایت نفوذ می کنند بسیار می شود! چند طور ماهی و پرنده و سبزیِ خیس خورده و جیغ و دادِ زنهایِ دستفروش ! چند جور کودکیِ مختلف که خودت زندگی شان نکرده ای ! بارانهایِ نیامده را به روزهایی دلخواه می بری ، می بارا نی ! یا مثلن در غروبِ یک گردشِ پاییزی در سالها پیش چند اسبِ بی مهار رها می کنی به دویدن !
با سوتِ کشتیِ تازه رسیده و فریادِ باربر هایی که می دوند به خودت می آیی! به دور و برت نگاه می کنی ! می بینیم که به سمتت می آیم ! پیراهنی که بر تن د ارم در آتش است ! نزدیکِ تو می رسم با رنگِ شعله ها ! تماشایم می کنی به سوختن ! سهل می کنی ثانیه ها را که آسوده بسوزم !
می سوزم ، بعد به تو می گویم که چقدر دوست دا رم تزیین هایِ درونِ دلت را !
آنچه از تو می دانستم آن بود که در پیراهنی سیاه زیبا تری!