من غمگین ترین راهرو دنیام
از باریکه ی تاریکم
بوی کندر و کافور
بر می خیزد
و دعای چند زن غایب
مثل دودی درهم پیچ از جداره هایم
به آسمان می رود
من غمگین ترین پلکان دنیام
روی پله های مرده ام
ملحفه کشیده اند
اینجا در خیال بالا رفتن کسی
از عضلات سنگیم
غوطه می خورم
و عذاب می کشم
من غمگین ترین هتل دنیام
مسافران دیگر به من نمی آیند
کلید های آویزان
اتاقهای خالی
زمین تنیس گل آلود
و گربه هایی که به خوابم می آیند و
در گوشه ی رویا هام
مدفوع می کنند .
سلام رضا جان منم گاه گاهی شعر میگم خوشحال میشم نظرت رو دربارش بگی اگه مایلی همدیگه رو لینک کنیم
man ben anja mi ayam daste kam na baraye xodam baraye rooozhayi ke to re entezar keshim mesle hoteli tanha mesle goorre bijane najdi dar baran mesle sheri ke baraye avisa gofte bood va barayam xandrreza mano to haqeman in tor joda shodan nabood lanat be to doostat darm hamishe vo hanoozi
nemidoonm chi shod vali barat neveshtam va sabt nashod ya i i pak shod rasti reza dige hich mosaferi hata dar man xeyme ham nemizane shayad be qole qadimye to dar bi rahe ha ordu zadam man ke zadam jde xaki xoubi?radifi?
من این یکی رو هم نوشتم توی دفترم. امیدوارم از نظر تو اشکالی نداشته باشه.
کاش شما دوتا به جای این خل‌بازی‌های وسواسی و نارسیستی، یه کم با هم ارتباط آدمیزادی برقرار کنین.
کافور و کندر؟؟.......... نمی دانم ،آن دور ها بیشتر بوی نمک و دارچین بودی
رضای عزیز خوندم شعرتو ، خوب بود اما خوب بودن کافی نیست برای شعر ، شعر باید آدم بکشه باید سه تا گلوله تو شکم آدم شلیک کنه که آدم درد بکشه و کم کم بمیره دقیقن سه تا گلوله توو شکم ...خوب دیدی تنهایی اشیا رو بهتره بگم تنهایی محیطهایی که نباید تنها باشن رو زبانت شسته رفته و خوبه مدتی هست که به نثرخوبی رسیدی اما فک می کنم که گیرکردی توو اون محیط و بیرون نیومدی ازش می دونی یه راه حل بهت می گم که نباید بکم چون ممکنه شعرای خوب بنویسی موی دماغم بشی بعد کتابت پرفروش بشه دیگه هیچکی کتاب منو نخره اما می گم چون تو رو خیلی می خوامت ...نترس ، یه هو یه شی غریبه رو پرت کن توو شعرت و بعد بشین و خوب نگاش کن
این شعر رسمن به قلبم تجاوز کرده.